آدم بزرگ ها

به می‌خواره که صُم‌بُکم پشت يک مشت بطری خالی و يک مشت بطری پرنشسته بود گفت: -چه کار داری می‌کنی؟ می‌خواره با لحن غم‌زده‌ای جواب داد: -مِی می‌زنم

شازده کوچولو پرسيد: -مِی می‌زنی که چی؟

می‌خواره جواب داد: -که فراموش کنم

شازده کوچولو که حالا ديگر دلش برای او می‌سوخت پرسيد: -چی را فراموش کنی؟

می‌خواره همان طور که سرش را می‌انداخت پايين گفت: -سر شکستگيم را

شازده کوچولو که دلش می‌خواست دردی از او دوا کند پرسيد: -سرشکستگی از چی؟

‌می‌خواره جواب داد: -سرشکستگیِ می‌خواره بودنم را

اين را گفت و قال را کند و به کلی خاموش شد. و شازده کوچولو مات و مبهوت راهش را گرفت و رفت و همان جور که می‌رفت تو دلش می‌گفت: اين آدم بزرگ‌ها راستی‌راستی چه‌قدرعجيبند! ش