سه پلشک

آخه این چه مامانیه من دارم! مامان هم مامان های قدیم! این مامان من هنوز دو سال از مامان شدنش نمی گذره کلی قراضه شده. اون از مریضی چهار هفته ایش و این هم از کارهای زیادش تو شرکت که دیگه بعد از اومدن خونه و شستن ظرف ها و پختن شام و حموم کردن من و لگو بازی کردن با من وغذا دادن به من و خوابوندن من و ... حالی براش نمی مونه یه دستی به سر و روی وبلاگ من بکشه! کلی قصه های من باد می کنه و می مونه کسی نیست تعریفشون کنه. هی مامان بلبل زبونی ها و شیطونی های من رو سعی می کنه یادش نگه داره که هر چند هفته یه بار که وقت می کنه بیاد اینجا بنویسه ولی هر دفعه کلی چیزا یادش می ره. گفتم که؛ مامان هم مامان های قدیم! ا
/

یه وقت فکر نکنین من از قابلمه و ماهی تابه بازی خسته شدم ها! تازه یه پارچ سفالی هم پیدا کردم که به قابلمه هام اضافه شده. البته الان دیگه نمی شه توش آب ریخت چون من انقدر تو سرش زدم که یه ترک خیلی نازک خورده ولی مهم نیست هنوز می شه باهاش بازی کرد! ا

خیلی خوشم اومد از پیشنهادی که دایی فرزاد به مامانم کرد. وقتی مامان به دایی فرزاد گفت که برا تولدم ماشین کنترلی خریدن، دایی به مامان گفت که به جاش قابلمه کنترلی می خریدین!! مِی سی (مرسی) دایی فرزاد! (چند روزه هر چی مامان و بابا بهم می دن یا کاری برام می کنن با کلی دلبری می گم مِی سی. قبلاً ها فقط می گفتم سی اونم نه برا همه چی ولی الان چپ می رم راست می رم می گم مِی سی! ) ا

وسط مریضی مامانم، آب شهرمون رنگش کم کم عوض شد و بعد از یکی دو روز گفتن که این آب رو نجوشیده نخوریم. حتی گفتن دندونامون رو هم باهاش مسواک نزنیم! از بس بارون های زیاد زیاد باریده بود که دیگه آبی هم که از شیر می اومد زرد و قهوه ای شده بود! خلاصه ما دو سه هفته با آب بطری زندگی کردیم. فقط نمی تونستیم با آب بطری دوش بگیریم! آب هنوز اینجوری بود که چند روزی برس (برف) زیادی اومد وهمه جا سفید شد. ما رو باش که از سرما و برف تورنتو فرار کردیم اومدیم ونکوور!!! ا

برف هنوز تموم نشده بود که یه شب یه لوله گنده آب تو مجتمع ما ترکید و هر شیش تا ساختمون بی آب شدن. حالا دیگه مامان حسرت همون آب زرد رنگ رو می خورد!! اولش گفتن دو روز طول می کشه تا درست بشه ولی دو روز شد چهار روز! ما هم چون جایی نداشتیم که حموم کنیم رفتیم هتل، جایی که من اصلاً ازش خوشم نمی آد. آخه انقدر کوچیک بود که نمی شد آتیش سوزوند. تازه از قابلمه بازی هم خبری نبود. ماشین هام هم که مونده بودن خونه. مامان فقط هل هلکی گیکا اَم (گیتار) رو برداشته بود که من حوصله ام سرنره. ا

مامان می گه به این می گن سه پلشک اومدن! ولی من که هر چی حساب می کنم از مریضی خودم تا قطع آبمون بیشتراز سه تا می شه!! ا

من این روزا دیگه هر کلمه ای که به گوشم می خوره فوری عین طوطی تکرار می کنم. تازه کلی فعل یاد گرفتم که همه رو هم فقط امری بلدم! دائم به مامان و بابا می گم: بیا، بویو (برو)، بیسین (بشین)، پاشو، بده، بدو... بیشتر کلمه ها رو خوب تلفظ می کنم ولی یه چیزایی رو غلط غولوط می گم که مامان کیف می کنه، مثل اینا: ا

ایتَخ (به تشدید ت) : استخر

سیدا : صدا

اوبداس : افتاد

سیدایه : ستاره

فادا : فردا

اَبیشکه (اینو دیگه کسی نمی تونه حدس بزنه!) : ماژیک

خب دیگه مامان تقریباً تو خواب داره تایپ می کنه و باید بره بخوابه آخه به من قول داده که فردا صبح بعد از یه ماه و نیم ببرتم ایتخ! این هم دو تا عکس دیگه از من. فکر نکنین همش قابلمه بازی می کنم، بعضی وقتا هم با اسباب بازی هام مشغولم: ا

خیلی خیلی خیلی ممنون از همه خاله ها و عموهام که تو کامنت پست قبلی یا با ای میل و تلفن تولدم رو تبریک گفتن. می بخشین که مامانم وقت نکرد یکی یکی تشکر کنه. گفتم که؛ مامان هم مامان های قدیم! ا