اولین سلمونی

دیروز مامان به کمک بابا یه کم موهای سرمو اصلاح کرد. چند تا دونه شوید اون بالا فرق سرم بلند تر از بقیه بودن؛ بیشترِ موهام از وقتی به دنیا اومده بودم ریخته بودن و جاش موهای تازه در اومده بود ولی اون چند تا بلندها از اونائی بودن که نریخته بودن و همینطور دراز شده بودن! ولی اصل ِ اصل بودن ها !خلاصه کلی خوش تیپ (تر) شدم! فعلا عکس ندارم که مامان بذاره اینجا. دیگه آمادهء آماده ام برا رفتن ِ به ایران. راستی داشت یادم می رفت، بالاخره مدارک ما از سفارت رسید و از قضا هیچ غلط غولوطی هم نداشت!! من و مامان هم امروز رفتیم بلیط گرفتیم، هفته دیگه چهارشنبه می ریم ایران :) آ

تبعید یا استقلال

پریروز مامان و بابا تخت من رو که از وقتی به دنیا اومده بودم تواتاقشون بود، جا به جا کردن و بردنش تو اتاق خودم :( اونا می گفتن که اگه یه ذره دیرتر می جنبیدن، ممکن بود من دیگه اصلا حاضر نمی شدم که از جام تکون بخورم! عجب دنیائی یه؛ انگار آدم هر چی بزرگتر می شه وضعش بدتر می شه... وقتی من رو از بیمارستان آوردن و سه روزه بودم، تا چهار هفته رو تخت مامان و بابام و بین اونا می خوابیدم، بعد گذاشتنم تو تخت خودم ولی تو اتاق خودشون؛ حالا که دیگه نزدیک شش ماهمه، فرستادنم تو اتاق خودم! پس دیگه وقتی خیلی بزرگ بشم چی می شه؛ مثل اینکه آدم بزرگ شدن زیاد هم خوب نیست ها! آ

ادامه داستان سفر به ایران-3

مثل اینکه دیگه از این داستان می شه سریال ساخت! اینو مامان میگه، چون باز هفته پیش زنگ زد سفارت ببینه بالاخره این حاج آقا که قراره این کارو انجام بده، از مرخصی برگشت یا نه. این دفعه گفتن که دارن کارمون رو انجام می دن ولی چون یه نفر دیگه داره این کارو می کنه (مثل اینکه از برگشتن ِ اون حاج آقا نا امید شدن اما باید دو ماه و نیم می گذشت تا یه نفر دیگه رو جاش بذارن!) و اون کارمند جدید هم دستش کُنده!!!!!!، خُب ما یه کم بیشتر باید صبر کنیم! وقتی مامان چند روز بعدش باز زنگ زد که حد اقل بگن کی حاضر می شه تا بلیط رزرو کنیم، گفتن که اون حاج آقاهه برگشته!!! و سعی می کنن تا دو هفته مدارک ما رو برامون بفرستن. عجب قاراشمیشیه این سفارت!! حالا اگه بشه رو حرفشون حساب کرد، من و مامان 20 خرداد می ریم تهران. کلی دو تا مامان بزرگهام و دائی و عمو و ... منتظرن منو ببینن، دلشون آب شد بس که فقط عکس و فیلمم رو دیدن و پشت تلفن سر و صدا هائی که از خودم در می آرم رو شنیدن! :) آ

اولین سینه خیز

بعد از مدتی که من دیگه حاضرشدم یه کم رو به شکم دراز بکشم و بازی کنم، چند روزیه که می تونم یه کم سینه خیز جلوبرم :) اینطوری که رو زانوهام فشار می آرم تا باسیونم (یا به قول ِ بابام جعبه سیبم) رو بیارم بالا و بعد بدنم رو یه ذره هول می دم جلو. فعلا که بعد از کلی تلاش، می تونم یه وجب برم جلو!! تازه من که تا حالا غلت هم نزده بودم، با بالا بردن ِ باسیونم، بعضی وقتها تعادلم به هم می خوره و می غلتم رو به پشت. خلاصه تو پنج و نیم ماهگی تونستم اولین سینه خیزرو برم واولین غلت روبزنم! حالا مونده تا چهار دست و پا تو خونه راه بیافتم و همه چیز رو به هم بریزم! مامان باید یه خونه تکونی اساسی بکنه و چیزای ریز و پیز و خطرناک رو یه متری ببره بالاتر! :) آ

با حافظ

بابام خیلی این غزل حافظ رو دوست داره، من هم برای دلبری از بابام عکس بالا رو با این ژست جدی گرفتم! آ

تاریخ عکس: 10 اپریل 2005

(دست پویان عزیز درد نکنه برای عکس قشنگی که گرفته)